თამაში

მე არ მეძინა წუხელის
ტყუილად გავფლანგე წუთები
მავნე ჩვევების სიავეს
ვწუხვარ რომ ვერ გეუბნები

ობლად დამტოვა სიმწრისგან
ნერვებს ვაძალებ სიწყნარეს
აღშფოთებული დარდისგან
ვეღარ ვივიწყებ იმ წამებს

რწმენას ქუჩაში დავეძებ
თავში ძალა რომ ვიპოვო
და გონებიდან წარსულის
ნაწილი გამოვიგლოვო

საშინელია თამაში
ბედნიერს ტოვებს არავის
მოგებით განცდილ ოცნებებს
ვერ გაიყოლებ სახლამდის

მერე ადვილად ბრაზდები
როცა გეტყვიან საყვედურს
ოთახის მსგავსად შენს თავშიც
ვერაფერს ამჩნევ არაეულს

დიდი მტერია აზარტი
მეგობარს თუკი გავიწყებს
და ახლობელი გართობას
დღეისთვის ალბათ არ მიწყენს

ამას ფიქრობ და მაშინვე
ფლანგავ ყველაზე სანუკვარს
გვიანღა ხვდები არასდროს
თამაშს არავინ არ უყვარს…