მოჩვენებები, ეშბას ქუჩა.33

ეს წუთია შეწყდა დაბომბვა. 
ეს წუთია წავიდა სახლი ცაში, 
წაფარფატდა.
მოვიდა ნაფოტების წვიმა.
ამ წუთის მკვდარი ვარ.
ჯერ თბილი ვარ, უსისხლოებო,
ხელი არ მოჰკიდოთ ღობეს, ღობე ჩემია.
ეს წუთია, რაც მოსწორდა ჩემი ეზო, 
გადახლეჩილი ხეებიდან მოცოცავს სისხლი.
როგორ ვყვაოდით,
როცა უეცრად დაიგრგვინა.
და კვამლი როცა გაიფანტა, ყრუ ვიყავი
და კვამლი როცა გაიფანტა,
ცხვირი მქონდა გამურული და ვიდექი და ვამაგრებდი ჭიშკარს. 
მორყეულ სახელურს ვეჭიდებოდი,
ჩამოლეწილ კარადებს შორის გეძებდი.
ცეცხლმოდებულ ფარდებს ვფანტავდი.
ნათესებს კი კალიების გუნდი ეხვია.
საიმედო დაცვა – ჩემი ყველა საფრთხობელა,
ჩარჭობილი ცხვირით მიწაში,
დასტიროდა მოსავალს, რომელიც ვერ გადაარჩინა.

ამ წუთიდან 
მე ვარ მაოხრებელი მკვდარი და
არ შემეხოთ.
რადგან დღეიდან ჩვენი აჩრდილები ყველა სახლის
ყველა ღრიჭოში შეეტევიან.
რადგან ჩვენი აჩრდილები,
რადგან ჩვენი აჩრდილები,
განსაკუთრებით ზამთრობით,
ყინვიან საღამოებში
საკუთარი ოთახის ძებნაში 
დაიწყებენ კიბეებზე ასვლა-ჩამოსვლას.
სხვისი ოთახების შეღებას.
ნუ გეშინიათ, ჩვენ ჩვენსას ვეძებთ,
თქვენს სიმშვიდეებთან არაფერი გვესაქმება. 
არ გვეცმევა თეთრი ფარხთუნა პერანგები.
არ გვეცმევა არაფერი მსგავსი,
ჩვეულებრივი მოღიმარი
ბიჭი და გოგო, უბრალოდ ჩუმად,
განუყრელი ლურჯი ჯინსებით
ვივლით ერთი ბედნიერებიდან მეორეში,
როგორც უფულოდ – მაღაზიებში.

ეს წუთია რუხ ცას უცნაური სეტყვა წამოსცდა
ცხელი სეტყვა.
ამ გადამწვარ ტყეს, 
ამ წართმეულ სოფელს,
უკან დახეულ ზღვას ვდარაჯობთ ანკესით,
ჩვენამდე რომ მოგვათრევინა.
ვდარაჯობთ ბადით და მუხლამდე რეზინით ბოტით,
იქნებ თევზებმა გაგვიხსენონ და გამოცურონ.

თქვენთან ჩვიდმეტი წელი გავიდა.
აქ - ეს წუთია მორჩა დაბომბვა.
მანძილს ვჯობდით მხოლოდ წარწერით:
კვლავ 
ეშბას ქუჩა. 33.
„ეკატერინე
მიყვარხარ.
მორჩა“
ბოლო ფრაზის ბოლო ასო გახვრეტილია.