სიჭაბუკის ჟინი

უიმედოდ განცდილი სიჭაბუკის ჟინისა
ვკვდები ადრეულ ასაკში ,
და სიხარულს მოველი , იმ ბოლო წამისა
როცა მოვკდები , იქამ მაქ ბოლო სურვილი
ჩემს საფლავზე მომიტანეთ შავი ვარდი
ზედ დამადეთ ,გულზე,მკერდზე
იქნებ კიდევ დავიბადო, არ მგონია
თუმცა ვგონებ
ყველაფერი შავი ფერის, რახან მიწას შევუერთდე
კუბო მხოლოდ, მუხის , წიფლის , რადგან აკვანს შევეჩვიე,
თან გიტოვებ ანდერძს ანდაც აღსარებას,
ვერსად ვნახე მე ალერსი და ამიტომ დავიკოჟრე,
იცი ცოტა ცხოვრებაში მოვიკოჭლე ,
დარჩა ოცნებები ოცნებებად
თუმცა სურვილები ავისრულე ,
მე ვიპოვე სულში სინატიფე,
ხოლო ხელში სულის ხელოვნება ,
ის სულ მუდამ თან დამდევდა ,
და ისე ვთქვა , თითქოს მენანება ,
მინდა დაგიბარო ვინც შენა ხარ ,
ნუ დაუგდებ ყურსა ამა სოფლის წუხილს ,
განდექ გვერძე და მიჰყევი
შენი სულის გამოძახილს ,
მე კი ვიცი რო მოვკდები
რომ გავხდები თვით უკვდავი,
ჩემსა გრაგნილს ვერვინ ახსნის ,
თუ კი სული წარეტაცა ,
ეს ბედკრული წამი ისევ განვიცადე ,
ვერ დაგიცდი, უნდა გავქრე ,
ნუ მოყვები გზასას ჩემსას ,
ყველა მიგატოვებს ეკლის ბუჩქთან ,
არ შეშინდე , არ შეშინდე ,
ჩემი ლექსი შენთან რჩება ,
თავზე როცა სიმარტოვე დაგესხმება ,
წამიკითხე , მოგეშვება