*** (მახურავ პალტოს)

მახურავ პალტოს
და მიმძიმს მხარი, 
რომელზეც ხელის
თრთოდა მტევანი.
ფეხის ტერფამდე
ჭიანჭველების
მწკრივი ნერვს მისდევს,
როგორც მწევარი.
მახურავ პალტოს,
თავს ვუმეორებ:
-ახლა დარჩენა
მეტისმეტია!
არც შენ გეთმობი...
პალტოს მახურავ,
რადგან უბრალოდ,
ეტიკეტია...
დრო არ ბრუნდება,
სინანულს თესავს;
გული, დარჩიო,
კვნესით მომძახის;
დრო, ქარბორბალა
დღესაც და თვესაც
ჩეხავს, ცელის ხმით
აძლევს მოძახილს...
ღრმაა, უძირო
და გაკრთობს თვალი,
რატომღაც ახლა 
პასუხიც არ მაქვს...
მახურავ პალტოს
და მძიმე მხარი,
დიდი ტვირთივით 
სულ მარტო დამაქვს.
არ დაბრუნდება
ეს დრო არასდროს,
გაბედე, პალტო
დადე საკიდზე,
ჭიანჭველები
ნერვს გააყოლე,
ისე გახსენი 
ფრთხილად საკინძე.
შემოგვადნება
ხელში თოვლივით
წუთები, დროის 
აბლაბუდები,
ნუ მომახურავ,
დაკიდე პალტო!
ახლა თუ წავალ, 
არ დავბრუნდები!
თბილი პლედივით
მომხვიე მკლავი,
სუნთქვის სიხშირე 
შევიგრძნო მარტო.
მერე ითოვოს
თუნდაც მთელი დღე,
რა საჭიროა
სერთოდ პალტო?!.