განგება

აი, ასა და ღილღოს ცა,
ეს კიდევ საფლავთგორია,
შენს მწირ საფლავზე ვილოცე,
თავი სიზმარში მგონია …
ჩაფერფლილი ვარ ფიქრითა,
სულეთის ქარი შემიჯდა;
ეს აქ მამა წევს,
იქ-ბიძა,
აქ-დედა,
იქაც-მრწემი ძმა. ..
მოვესწარ ყოფნის დიდ ზამთარს, –
რა მილექსს,
რა მეჩანგება …
ნეტავი, სულს რომ მიდგამდა,
რასა ჰფიქრობდა განგება?