ლტოლვილი

ძველ აკლდამასთან ბინდმა დამისწრო,
ძველ ჩონჩხთა ლანდი გადამეხია,
უმალ შემზარა ჩრდილთა ღამის ხრომ
და გამოვიქეც კისრისტეხითა.
მოვრბი, მოვარღვევ ღამის უღრანსა,
ჩხავიან ჩონჩხნი ჩემს შეჩვენებას:
,,საით გაგვირბი, ჰოი, უღირსო,
შენ თავად ლანდი და მოჩვენება!…’’