ნახირში – ბოდლერით

ნახირში ვარ და ვკითხულობ ბოდლერს,
კრისტალურ სიზმრის აღსდგა კედელი,
ვითაარ მატლი გაცრეცილ ფოთლებს, –
გულს მიღრღნის დარდი დაუშრეტელი…
გავხედავ ნახირს:
ბალახის ჩოხა
შვენის მსუყე მოლს, ტყის პირას გაწვდილს;
მოზვერს შეზმუის ბებერი ძროხა,
ვით ქვრივი ქალი უწვერულ ყმაწვილს.
გორაკზე ვზივარ, წყაროს მახლობლად,
მზე ჩადის…
დგება შემოღამება…
რა სიმაძღრეა და უნაღვლობა…
გავყურებ ნახირს
და მეღიმება…