ინჲესა

ინჲესა ისე შუქს არავის ჰფენს,
ვით ახალ კუბელსს და ძველ კამოენსს,
მათ არაერთხელ აღმოხდათ კვნესა,
ინჲესა, ინჲესა. ეხლა მარტოდენ მკრთალი ჩრდილია,
იგი ვედრება და კასტილია;
ოდეს იმ მზიურ ვედრებად ჩანდა
კარად ინფანტა.

დრონი იცვალნენ, გული კი დღესაც
იმ სიმღერასთან გადაზრდილია,
ინჲესა, ინჲესა.