პოეტს

ო, შენს გარეშე  ვერავის გახდის
ბედი  უკვდავად ცეცხლის მინაში,
თავს  მოწიწებით ვხრი შენი ტახტის
დაუჭკნობელი დაფნის წინაშე.

დიდება იგი ძლიერი არი,
ამაოება-დროის  მგმობელი,
მარდის იგი  ხმოვანებს ქნარი,
მარდის  ცეცხლის საგალობელი.