მკრთალი იაშმა

აწ ენკენისთვეც არ შეგვიბრალებს,
გაგვიხუნდება სხივთა ჩანჩქერი,
ვეღარ ვიპოვი შენს ლამაზ თვალებს,
ფირუზებად რომ ახლა ჩამცქერის.

ხვალ ტყე გახდება ქარვით ნაფერი,
ცას გადეცლება იაგუნდები:
აღარ დამრჩება აღარაფერი -
უძვირფასესო! არ დაბრუნდები!..

შენი თვალები, - როგორც მტევანი,
შენი ტუჩები, - ვით საწნახელი -
გახდება ფერად ნაკლულევანი -
როგორც ამ სოფლად ჩემი სახელი...

დაჭრილ საღამოს დაჭრილ შვენებით,
ჩემი სიცოცხლის ერთი მკობელი -
ქარვის კუბოში გადესვენები.
ხელდაკრეფილი, ვით ღვთისმშობელი...

ნისლებს გაჰყვები რაღაც განგებით,
მე კი - სიმღერებს ამაოდ გითვლი;
გკოცნიან თეთრი ფარშევანგები
და შემოდგომის ჭლექი სიყვითლე!..