NIHIL
იბორიალე, ვიდრე მიაღწევ თავდაპირველ სიმარტოვეს, როცა ერთი ნაბიჯი გრჩება დადუმებამდე. შენ ვერ მიხვდები სად ცხოვრობდი ან რატომ იყავ ამდენ ხალხში გარეული, ან ამ ლექსებს ვისთვის წერდი, ნუთუ იმიტომ, რომ დრო გაგყავდა, რათა ცხოვრებას მისცემოდა მეტი აზრი და მეტი სიღრმე?! რა ტყუილი გარჯაა, ღმერთო! ყველაფერი ხომ თვალწინაა და ამავე დროს შენში ბინადრობს, მათ ხომ არ უნდათ, სიტყვებად იქცნენ და წარმოსახვის ქვეყანა შექმნან გარითმული და გაურითმავი სტრიქონებით რაღაც აშენონ?! ყველა თავისთვის ცხოვრობს ყოველთვის, საკუთარი მარტოობისთვის, საგანიც კი, შეუცნობელ დუმილს რომ მალავს, რატომ გინდა სიტყვად აქციო ანდა რაიმეს შეადარო ისე ცალმხრივად, ან თუნდაც `ზუსტად~, რომ განსხვავება მათ შორის მაინც იარსებებს. ჰო, შენი ბაგე უფსკრულია, საიდანაც ამოდიან ის სიტყვები, თითქოსდა ახალ სინამდვილეს რომ აშენებენ, თითქოსო, მიტომ წამომცდა ახლა, რომ სიზუსტეს მაშინ მიაღწევ, როცა სრულიად დამუნჯდები და ისეთად აღიქვამ საგანს, განცდას თუ ამ ხალხს, როგორებიც არსებობენ მარტოობაში. არსებობს წუთი, რომელსაც არ სურს ყველაზე უფრო ტევად სიტყვას დაემორჩილოს, რადგან დუმილში დარჩენა უჯობს და უკვალოდ გაქრობას ნატრობს. უჩინმაჩინის ქუდი უნდა გეხუროს მუდამ და ეს ცხოვრება ისე გალიო, რომ არ წამოგცდეს არც ერთი სიტყვა, რომ არ ისურვო, განცდა სიტყვაში შემოიტყუო და ხელნაწერში დაუდო ბინა წუთებს, რომლებიც ისე უკვალოდ ქრებიან, როგორც საპნის ბუშტები, და თუკი რამეს ირეკლავენ, მყისიერად ქრება ყოველი. მაგრამ გული... ამ ბეჩავ გულს ვერაფერს ეტყვი, ის დებს სიტყვებში იმდაგვარ განცდებს, რომლებიც ზოგჯერ თუ არ წამოგცდა და საკუთარი უფსკრულიდან არ ამოუშვი, ალბათ, გასკდება და უფრო სწრაფად გადადგამ ნაბიჯს არარასაკენ, რომელიც მუდამ თვალყურს გვადევნებს და ღრუბელივით ჩუმად გვისრუტავს. ის ჭრელი ჩიტი, ღია სარკმელში რომ შემოფრინდა, იმის სულია, ვისაც აქედან წასვლა არ სურდა და შემკრთალი აწყდება კედლებს, რადგან მან იცის იმ სივრცის ფასი, საიდანაც დაბრუნება, ალბათ, არ ღირდა. ჩვეულებრივად მოდის საღამო, სხვა საღამოებს ისე აგრძელებს, თითქოსდა წინა საღამოები ამ საღამოში მთლიანდებიან და მეორდება, მეორდება დიდი წრებრუნვა, რომელიც მუდამ რაღაცას მალავს, რისი მიგნებაც სურდა თაობებს და მონდომებით დღესაც ეძებენ. აი, ეს არის ანი და ჰოე, რომ უცბიერეს წარმოსახვას გადავეჩვიო, რომელიც მერე ისე მეტყველებს, რომ აქ კი არა, იქ ვცხოვრობ უკვე, სხვა ქვეყანაში, რომელიც, ალბათ, სინამდვილეს აღემატება. თანდათან უფრო მარტო დარჩები, უმჯობესია, რომ შეეჩვიო მდუმარედ ყოფნას, რადგან დუმილი რომ შობს სიტყვებს და სხვებისათვის არ ახმოვანებს, შენს ბაგეს ისე ამოქოლავს, ხმის ამოღებას აღარ ისურვებ. სახურავები, ჩაბნელებული სახლის ფანჯრები და ალაგ-ალაგ ლამპის შუქი და ვარსკვლავები მზად არ არიან ლაყბობისათვის და ვეღარ არჩევ ეს საღამო თვითონ მოდის თუ ყვავების ფრთებით მოფრინავს ჩვენკენ, რათა წყვდიადი დასცეს ქალაქს, სადაც სინათლეს მუდამ ნატრობენ. ყოველი ღამე ასე იწყება, საკუთარ თავში დასაკარგად რომ მოიცალო, მერე კი მწარე ორსტრიქონედი მოჩვენებითი შვებით გარითმო, რომ რითმა იყოს ახალთახალი და ავტორივით სამაგალითო.
© POETRY.GE 2013 - 2024
@ კონტაქტი
0 კომენტარი