სირენას სიმღერა
ზღვა ირხევა,- ნაკეც-ნაკეც ათამაშებს ზვირთთა ნავებს, ზეგაწოლილს ჩემს მაგარ ტანს,არხევს,არწევს,აქანავებს. მზე ტანს იბანს,- ცხელი თითით აგზნებს,მიშლის თმის დალალებს, ტალღის ნელი პეშვით მკოცნის,უხვად მაყრის სისხლის ალებს. ვერთვი თვლემას,- ნელინელ თვალს ენისლება სიზმარეთი. აღარ მახსოვს,თუ ვინა ვარ,ზღვის ტვალი თუ მზის ნაკვეთი. ტანს მეხვევა ვაჟი ვიღაც,ლაღი,შმაგი,უხვი,ვრცელი: ტკბილი ვნებით იკეცება ჩვენი ქაფის სარეცელი. თვალს ავახელ,- ეს რა არის?!თითქო გვერდით არვინ სჩანდეს! და ვით შეშლილს მეწყურება დაბრუნება იმა ლანდის. ტალღა ტალღის შლის ნატერფალს,ზვირთნი ჰქმნიან ახალ ნავებს, და ხალალასი ზღვა მარადის ჩემს თანს ზანტად აქანავებს.
© POETRY.GE 2013 - 2024
@ კონტაქტი
0 კომენტარი