0 0 127
მედეა
მიწაა კოლხეთის...
აყოლებს შელოცვას მთების ორთქლს
მისანი დიაცი
და თვალი ევსება ზაფრანით.
საღამოსმიწურულს
მთვარე ცის მკლავებში ნებივრობს
ჰეკატეს ბაღებში დადიხარ-
სიკვდილთან დაზავდი.
ქარების კვალდაკვალ
გრძნობების ქარტიებს ფანტავენ-
გრძნეული ხელები,
ქარიზმა ისეთი მძაფრია-
გაქცევა გინდება,
ამიტომ შენეულ ფანტომებს
ქურუმად უდგები
და მანამ დღე ღამეს გაჰყრია-
მუნჯდება სამყარო,
კეპავენ პელიასს შვილები
დრაკონის თვალები-
მძინარე მცველები საუნჯის
ჭიშკართან დატოვე,
სიყვარულს ასეთი სჭირდები
გრძნობების კასკადით
გრძნობების სიმძაფრით
სიმუნჯით.
იშვილე სიკვდილი-
შენივე საშოდან ნაშობი,
აყოლებს შელოცვას
მთების ორთქლს დიაცი-
მოხვედი?!
ბინდდება, ამ ეპოსს
უკვე რა ხანია დავშორდით
ღალატი!
ღალატი!
შვილმკვდარი
მიწაა კოლხეთის...
თქვი: ”რომელი ღმერთი დაგიჯერებს ფიცის გამტეხო?”…