ალიბი

ბენ, შენ დროს კარგავ.
ციფერბლატის ეგ ხარაკირი
ზუსტი ისრებით – არყოფნას წვდება.
და შეიძლება, ამოვსება სიტყვით არცა ღირს -
ამ ნახვრეტების. და ალბათ ვცდები -
როდესაც სტრიქონს – დრო რომ ჟონავს -
ვთლი, როგორც საცობს.
სჯობს ეს ხომალდი თვითონ დავშალო.
თითო ნაფოტზე მოვათავსო თითო ნაცნობი
და ბოლოს – ბავშვიც – ჭრელი თავშალით -
გავგზავნო სადმე, მომავლისაკენ.
და კიდევ , კაცი -
ქალის თვალებში თმას რომ ისწორებს -
მივანდო ისევ ქალის მკლავებს -
სასურველ კარცერს.
ყველა კაბის და გზის სივიწროვე -
გამცილდეს.
ვეღარც მამდიდრებს და ვერც მაღარიბებს -
დრო, შენ რომ კარგავ, ბენ.
მე – გავედი.
და ნურც ეს ლექსი გეგონება ყოფნის ალიბი -
ზუსტი გრძედით და ზუსტი განედით.