ასეთი საშობაო სიმღერა

როგორც მოშლილი ზანზალაკი -
ზედ შობის პირას -
ყურთან რომ მიაქვთ და თავს აქნევენ -
ვარ უსიტყვებოდ. არაფერი არ მაქვს სათქმელი.
პანორამებად გაფენილი შარმი პარიზის -
სულ რომ შორსაა და სულ აქვეა -
აღარ მეწევა. არაფერი არ მაქვს სათქმელი.

თოვაც, რომელსაც ველოდები, ისე უხმოა,
დღესასწაულის მეტისმეტად გრძელი საბანი -
ჭრელი ფიფქებით წვივებზე რომ შემოვიხვიე -
მგონი იმისთვის ტომარაა -
სულ არ უხდება.

როგორც ლარნაკმა – საკუთარი თავის სარქველი -
არ ვიცი – ძველი კალენდარი როგორ მოვირგო.
ახლა ქსოვა და ლექსის წერა – ზუსტი საქმეა,
მაგრამ მე ისევ -
არაფერი არ მაქვს სათქმელი.

ვერც მშივრები ვერ დავაპურე და ვერც ობლები
ვიშვილე – გრძელი ნაკადებით ჩემი ლექსების
და გოლფსტრიმიდან ყველა წყალი უკან მობრუნდა,
მტკვრის კალაპოტიც -
ლამისაა ვეღარ ამივსოს.

ენის გაჭრაა – საკუთარი ტუჩის კიდეზე -
ახლა სიტყვები – ჭის დანამვა, ქარის დაგვაა,
თითქოს ნაძვებზე მოოქროვილ ყულფებს კიდებდე.

გაცერი – ბგერაგაუმტარი შუქის გარსი და
ძველი ეჭვებიც გადაღვარე – სიტყვების მსგავსად,
ვიდრე კრიალა ვარსკვლავი არ დაიბადება.

წაიღე ჩემი ყველა ბგერა, ყველა საგანი
ახალ სინათლედ გადაადნე – ახალი ათვლის
წერტილად, ახალ გალაქტიკად, რომლის მაგვარიც -
ამ სამყაროში ჯერ არ ანთია.