0 0 238
კაბა
თითოეული სირმით, ნაქარგით,
მძივით ვცდილობ წარმოვიდგინო
თუ როგორი ლამაზი იყო
ქალი, რომელსაც ტანზე ემოსა
ეს თეთრი კაბა – მუზეუმში,
ნახევრად სარდაფში თუ მარადიულ
ბინდში – ნაზად გამოფენილი.
ნაწნავების და თვალების და
ბაგის გარეშე – თაროებს შორის
ბჟუტავს იგი. ბჟუტავენ ლალის
თვლები ხავერდის ჩიხტიკოპებში,
ბეჭდები და ხანჯლები და
ნამტვრევები – ფიალებად შეწებებული.
და ისევ კაბა – სამუდამოდ უარყოფილი,
როგორც ზედმეტად მძიმე თუ გრძელი
თუ – ზედმეტად მშვენიერი, თვალისმომჭრელი.
ვდგავარ – მისგან თავისუფალი.
სიმსუბუქისთვის – სამოსელიც,
სხეულიც დადნეს! მაგრამ ეს კაბა –
შორიდან ისე მსუბუქია, ერთი წამით
შეიძლება ვისურვო და ლექსად დამაჩნდეს:
ჩავიცვა, კალთა ჩამოვბერტყო,
ჩამოსცვივდეს ჩრჩილის პეპლები.