გზააბნეული ქალბატონი

მზეს გზა აებნა, აცრემლიანდა,
ირგვლივ მარტოა, სულ მარტოდმარტო,
ნაკადულის პირს მჯდარი ნიავი,
აღელვებული მზის შველას ნატრობს...

მზე აქეთ ეცა, მზე იქეთ ეცა,
ხან მთვარეს შეხვდა, ხანაც ვარსკვლავებს,
სახლში ცხრა შვილი უდედოდ დარჩა,
მათზე ფიქრი და დარდი აწვალებს...

რა გააკეთოს, რა ქნას არ იცის,
მინდორში ღრუბლის კრეფდა ყვავილებს
მერე გვირგვინად ჩაიწნავს თმებში,
და ნატრობს, ღმერთო გზა მაპოვნინე...

ნიავი უცებ სახლში გაიქცა,
დედა, დედიკო, იქნებ ვუშველოთ?
ქალს გაეღიმა და ნიავს უთხრა:
მზეს დავაბრუნებ სახლში უცრემლოდ...

დაჰბერა ქარმა, მზეს აეწეწა,
თმებში ჩაწნული ღრუბლის გვირგვინი,
და მოწმენდილ ცას, უკვე მშობლიურს,
მზემ თბილი მზერა სტყორცნა ღიმილით...

და თმაგაშლილი ქალბატონი სახლში დაბრუნდა...