შემოდგომა სიკვდილის შემდეგ

ჩამოეკიდა რეალობა შიშველ ხეებზე,
ილუზიურად ჩამოეხრჩო – ყოველთვის ნაღდი…
მოვალ, ჩავიცვამ გაყვითლებულ ფოთლებს ხელებზე
და ტკივილს გაგხდი.

დღეს ყველა ჩემს გზას შენს კარებთან უნდა მოდგომა,
ვხედავ – ყოველწამს ერთი სუნთქვით როგორ ვმოკლდები,
სამარადისოდ გაგრძელდება ეს შემოდგომა,
როცა მოვკვდები.