დედაბრისა და მამლის ამბავი

I
იყო რაჭაში დედაბერი,
მარტოკა იყო ცხრა ზამთარი
და ყველაფერი, ყველაფერი
მოთქვამდა როგორც საზანდარი.

იტირე, იტირე, საზანდარო –
იტირე, ჩემო ბებრუხანა…

აგერ ყანობირი გათქერილი,
შიშველი, როგორც დეკემბერი,
დათვი დალაყუნობს ასკერივით,
მგლები დაძვრებიან ლეკებივით.

ვიღაცამ მამალი დიდებული
გამოიმეტა დედაბრისთვის,
რაჭაში გაციმბირებული,
როგორც ბუნტარი დეკაბრისტი.

– ჰეი-ჰეი, ქომაგები სად არიან,
სახლი რომ ომამდე ურანდიათ?
– ქომაგად ეს ერთი მამალია,
ოთხიც ჯარისკაცთა სურათია…

II
დედაბერს კი სახელებად რად ჩაესმის ყიყლიყო:
– გიგილიკოოო!
– კიკილიკოოო!
– კუკურიკოოო!
– ილიკოოო!

დედაბერი ამ მამლის და სიკვდილის მოყურადე,
დღეში ცხრაჯერ გამოიტანს შვილიშვილთა სურათებს:

– თქვენ, რო რაჭას მოდიოდეთ, თუნდაც სააგარაკოდ,
ბეჩა, რაღა ექნებოდა ამ ხალხს სალაპარაკო,
მაშინ გინდაც ე ბიჭები ცოცხლები ყოფილიყოს:
გიგილიკა… კიკილიკა… კუკურიკა… ილიკო…

. . . . . . . . . .

ჰე მამალო, – კოხტა ბიჭო, ხმა ხმას მიაწყვილეო,
თქვი სიცოცხლის სადღეგრძელო, თქვი გმირული ლილეო,

მართლა რაინდობაა და გმირობა, მამალო,
ეს ქვეყანა გიყვარდეს უდედლოდ, უმამლოდ.

ვაშა, ამ მზეს, ამ სიცოცხლეს, სულ ვაშა და ყიყლიყო:
– გიგილიკოოო…
– კიკილიკოოო…
– კუკურიკოოო…
– ილიკოოო…

III
ერთ დღესაც მწარედ მიაბღავლა ტყეებს ქორბუდამ –
ტყეში წასული დედაბერი ვეღარ მობრუნდა.
– გვითხარ, კოდალავ,
– გვითხარ, ციყვო,
– გვითხარ, შოშიავ,
სამი მგლის დედა რომელ ხევში, ფუღუროშია?

მალე მგლის ლეკვნიც ამოცვივდნენ ავტომანქანით
და იყო ერთი მითქმა-მოთქმა… რძლების ქაქანი…

იმ მამალს თავი წააცალეს, გზაში ისაგზლეს…
ღვინოს წრუპავდნენ, იხსენებდნენ ბებოს სისაწყლეს…

IV
ამბობენ მთაში მონადირეს დაუფრთხა როჭო
და თოფი ხელში შეაცივდა, ისე შეშინდა:

პირჯვარს სახავდა დედაბერი მშობლიურ რაჭას
მფრინავი თეფშიდან…