პარკში

ღამდება, მწუხრი ზოზინით მიდის,
პარკში მუსიკა უკრავს ბერლიოზს.
- ვერ გავიგონე, ხვალე თუ როდის?..
რას იმანჭები, სთქვი, ქალო, ბოლოს!

მკვირცხლი სიცილით იცინის ქალი
და ეს სიცილი ღამეში სცურავს;
სატრფო საყვარელს ეძებს დამფრთხალი
და მოლოდინში გულს ლხენით სწურავს...

- აუ, აქა ვარ, - კივის ჭრელკაბა. -
გამოუჩქარე ფეხს, ბარემ, აბა!..
ელვა ელვარე, გიჟი გეტერა,
მუსიკამ ვნებით აასიმღერა...

ვზივარ და ვფიქრობ, არ ვიცი რაზე...
მიყვება სული ხმებად ბერლიოზს,
და ბალაგანის გახსენებაზე
ვიგონებ ვერლენს, რემბოსა და ბლოკს!..