მეთერთმეტე სართულია

ლურჯს ვხედავ, 
ლურჯია, — ცას და ფერს, ასეთს. 
ძლიერად უჭირავს ცას წყალი, — 
ქუჩად ქარია, როგორც წინათგრძნობა, 
რომ წყალი წვიმას დაიწყებს
ჩქარა 
გადაირევა ხე - ხეში, 
გაიშმორება ქუჩა.

მარტო ვარ.
ჩანს, ეს არასაკმარისია, 
ახალი ადამიანისთივს:

თითები ისევე გრძელია, - სარკე - და თეთრი
მხრები, ბეჭები, კისერი — თეთრია,
(ძველებური) თვალებია, მაგრამ ტკივილით სავსე. 
ქარია, ლურჯი ცა, ვერები, 
ხეები, ფოთლები, ველები, 
შუქები, ელქტრონები, ლამპიონები. 
რაღაც მაბრაზებს, რაღაც სხვანაირი მიტოვება. 
 
ძლიერ მინდოდა მე შევცვლილიყავი, — 
ვერ შევიცვალე. 
მე განვიცადე ერთადერთი ვნება - შეხება. 
ამქვეყანაზე. 

მხოლოდ შეიძლება საათობით ამბები მოყვე,
მაგრამ რაც შენში განცდაა, ტკივილი, ვერავის გაუზიარებ. 
განცდები არ ზიარდება.
და თუმცა მე ვარ, მაინც მუდამ მივდივარ.
როგორც თეთრი სიზმარი:
სულ მაწვალებდა ის, რაც თვითონ მომეჩვია, 
კი არ მივიღე, თვითონ მიმიღო, და ის მინდა, 
როგორც რაღაც შორეული მოგონება, რაც არ მინდა
ის მინდა, რაც მძულს, მომშორდეს - ეს მინდა. 

მე წუხელ მოვკვდი, 
ცა, ველები, 
ჭირვეულ გარიჟრაჟზე
რადგან მე შევწყვიტე ოცნება უსასრულო. 

ღმერთო, თუ მაწამებ, 
რაღას მიტოვებ ძველებურ გულს?

ხეები, ფოთლები, ველები, 
ხეები, ფოთლები, ველები, და მიწა.

ახლა მე სახლიდან გასვლა, —
და ვიღაც მინდა ჩემნაირი.