0 0 29
****დასაწყისი
ჩვენ რომ გვგონია შორს აგრე წავალთ
და უმალ ზიზღით შევყურებთ თვალებს
ზემოდან “ის” კი გადმოჰყურებს ხალხს
და მიწა ჩვენთვის ითხრის სამარეს.
სამარეს რათა წყნარად მოვექცეთ
მორევის ცენტრში ჩვენვე თვისებით
და ზიზღი მპყრობელი ყოვლი ავისა
ამოტივტივდეს ზეცად გოდებით.
ამიტომაც გვაქვს ერთი კანონი
ცხოვრად ყოფამდის უმალ კრძალვისა
ვასრულოთ იგი სიკვდილის წამამდე
ღმერთი კი გასტანს ჩვენს სულს
ეშმაკისგან.
ჩვენ მისით მივალთ სამოთხის კართან
გულს გაგვიხარებს ხმა ბუკ-ნაღარისა,
შევეგებებით უფალს ღვთიურად
და დავდებთ პატივს შესაბრალისად.
