1 1 1105

exalatation

.                          exalatation
                                  ...

გაზაფხულდა და თითქოს სულმაც გამოიდარა,

სხვა ვნების ალში გაეხვია ზმანება წმინდა,

დღეს აღარ მტკივა გაცრეცილი ზამთრის იარა,

ის ალბათ წარსულს ჩაბარდა ან თან გაჰყვა გრიგალს,

ამ ახალ გზნებით გაჟღენთილი სიცოცხლეს ვეტრფი,

სიყვარულს ვატან ამღერებულ ლექსთა ნიაღვარს,

ჩანს როგორც მზისგან გამომხმარი ბებერი ვერხვის

შავ სიკვდილს ჩემი მოფერებაც შეაგვიანდა.


.             ქარაგმა
                  ...

სადღაც გაქრა გაქარწყლდა,

გაჰყვა ქართა ქარავანს,

ჩამოვგავარ ნაზამთრალს,

თითქოს ვარ და აღარც ვარ,

ვქარგავ ლექსებს გადამქრალს

და ტკივილებს ქარდაქარ,

ვაზიარებ თანდათან,

ვატან ცრემლთა ბალაგანს,

არსაიდან არა სჩანს,

აღარც ხსნა და აღარც გზა,

ვდგავარ როგორც ქარაგმა,

აქ მაგ თვალთა ამარა,

სადღას გაქრა გაქარწყლდა,

ქართა გაჰყვა ქარავანს,

ჩამოვგავარ ნაზამთრალს,

თითქოს ვარ და აღარც ვარ.
                                         2018წ


.                  სიყვარულის მისტერია
                                      ...

ამოხეთქა სულში გზნებამ ელავს ზეცა ანკარა,

აქ ამ გულში სიყვარულის შუქი შემოკამკამდა,

შთანთქა ტალღამ ფეროვანმა ნისლისფერი დღეები:

ის პირველი სიყვარული, ის პირველი ცრემლები,

ამოხეთქა სულში გზნებამ ზეცად შეჰკრა კამარა,

აქ ამ გულში სიყვარულის შუქი შემოკამკამდა.
                                                                       ლეგა კორინთელი
                                                                        2008წ.

.          გწამდეს
                ...


.      თუკი სულში 

     ოქროცურვილ 

   შუქსხივს ააკიაფებ,

   შავ-ბნელ დარდებს 

   განიქარვებ, განფენ 

    ლაღ გარიჟრაჟზე,

      გწამდეს ციდავ 

    ფრთებს შეისხამს 

  ციდან ყველა ოცნება

და ცხოვრება სიხარულის
 
    გზნებით შეიმოსება,

        თუკი სულში
 
       ოქროცურვილ
 
   შუქსხივს ააკიაფებ,

  შავ-ბნელ  დარდებს
 
   განიქარვებ, განფენ
 
    ლაღ გარიჟრაჟზე.
                         ლეგა კორინთელი 2011წ

.    გასვლა
         ...

ამოელვარდა

სულიდან განცდა

და როგორც ლავა

აჰყვა ქარიშხლებს,

ლაღად გადასწვდა

ზეციურ საზღვარს

რაღაც წარმტაცს და

რაღაც საშინელს...

იქ შავ ტაძართან

შავეთში სადაც,

შავი ქარები შლიან

შავ ნისლებს,

შეინავარდა
 
შორეთის ალმა

და ამოშანთა
 
ღმერთის კარიბჭე..

ამოელვარდა

სულიდან განცდა

და როგორც ლავა

აჰყვა ქარიშხლებს,

ლაღად გადასწვდა

ზეციურ საზღვარს,

რაღაც ავსა და

რაღაც საკვირველს.


Mirror 
    ...

სინათლე თვალთა

კვლავ ისარკავს

განცდას ათასგვარს

და სადღაც მაღლა
 
ქარიშხალთან
 
ქრიან ფიქრები,

შენც მოხვალ ალბათ,

გამოჰყვები
 
სიზმარს ამაღამ

და ჩემ ლექსებთან,

ვით სარკის წინ

გაირინდები.
                2013წ


დილა სიცოცხლისა
          ...

ისევ თრობა
,
ისევ როკვა,

ფორიაქი სისხლის,

დღე ღვთიური მადლით გვმოსავს,

მზე სიყვარულს გვიხსნის,

სიტკბოების მცხუნვარება,

აფერადებს ამინდს

და მხურვალე ქარიშხალი,

დაჰქრის

          დაჰქრის

                  დაჰქრის



იმედი
   ...

მანდ მაგ სულში ჩაკარგული 

გული განცდა ხლართავს შავ ფიქრებს,

სიყვარულით გათანგული
 
გული დაგისახიჩრეს....

მაინც მისდევ მზისფერ სხივებს 

და ალისფერ აისებს,

რადგან გჯერა სულში რწმენა 

ისევ გაიმაისებს.
                                      ლეგა კორინთელი


აპათია
    ...

მკრთალ სულში ცრემლი

ბორგავს და კვნესის,

თან გესლი ხვნეშით 

ერევა თითქოს

და იხატება
 
მეწამულ ფერში,

ცის კაბადონზე
 
აშლილი ტილო,

დარს, მზიანს, მღვრიე

ცრემლებით ხმობილს,

ახლა მწუხარე
 
ლექსებით ვიხმობ,

რომ ვიგრძნო სითბო

ცისა და ლოცვის,

რომ ის სინაზე,

როგორმე ვიგრძნო.
                         2003წ.


ინსპირაცია 
       ...
დარდის წიაღში

დამწყვდეული
 
დიადი აზრი,

ლოცვათა კრთოლვა,

ამოთრთოლვა

გულიდან განცდის,

მიირწევიან

ამ ბედკრული 

მიწიდან კრძალვით,

ღამის წყვდიადში
 
გაბნეული

გრძნობები ცამდის.
                          2022წ


ღამის ზმანება
           ...

ამ ტიალ ღამეს, მინდა გაქრეს მთვარე თავნება,

ლურჯ ზამბახებად მოეფინოს ზეცას ციალი

და დარჩეს ღამის მოჩვენება მწვავე ზმანება,

გარდასულ დღეთა მოგონება როგორც სიზმარი,


მიმკრთალ ფერებად მევლინება და არ მთავრდება,

შენი თვალების მწუხარება ბოლო ტრფიალი,

მოაქვს ცრემლებად არეულ დღეს ნიავ ქარებთან,

ლექსი ნაღვენთი უკარება როგორც წმინდანი.


ტრანსცენდენცია
            ...

აშრიალდა ქარდაქარ,

განცდა ლაღად ამაღლდა,

აქ ამ გულში ფარული,

შუქი შემოკამკამდა,

აკრთიალდნენ წამები,

ნელი წვით და წვალებით,

ეს ქარებიც წამებით,

თრთოლვით და გამძაფრებით,

ირხევიან, კრთებიან,

ცრემლებს ცრიან ვნებიანს,

ამ სევდიან ლექსიდან,

ქრიან, მიირწევიან,

კრთიალებენ წამები,

ეს ქარებიც წამებით,

თრთოლვით და გამძაფრებით,

შფოთვით განაწამები...