უსათაურო


საღამო იყო,ნიავი ქროდა,
იისფერ ზეცას მივაპყრე მზერა;
ლურჯი ოცნების ხიბლი მათვრობდა
და გულს მოსწყურდა შენზე სიმღერა.

ლექსო, მხოლოდ შენ იცი რა არის
ტრფობით დამწვარი მიჯნურის ბედი;
მხოლოდ შენ გესმის,რომ სხვა სადარი
ამ ქვეყნად არ მევლინება ხვედრი.

გადის დრო,მაინც ერთგული ვრჩები,
აწ მოვლილი მაქვს მთანი და ბარნი;
თუმცა ამ ქვეყნად ხარ ერთადერთი,
არავინ არა გყავს თანაბარი.

ვნებათა ალი შენ მომდე უწინ
და ვერ ვანელებ ზვრითების ღელვას;
წყვდიადში შენი თვალების შუქით
სამყარო ჩემ წინ იწრთობ-ილევა.

მწამს, როცა მოვა ღამე წამების,
ღამე სასტიკი და ულმობელი;
მე მოვალ შენთან თეთრი ხელებით,
მოვალ და იცი მოგეფერები…

5.10.2024

შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.

0 კომენტარი

© POETRY.GE 2013 - 2024

@ კონტაქტი