გალაკტიონი_თოვლი_თარგმანი რუსულად_Галактион Табидзе_Снег

Я безмерно люблю сиреневого снега
полет девственный , он от моста отлетает.
Грустное чувство холодного, мокрого нега,
И любовь, которая на ладонях тает.

Дорогая! Душа моя пóлнится снегом,
И дни бегут неистово, неумолимо,
В родимых краях я обошел с диким бéгом
Эту пустыню, с бархатной синевой, зримой.

Ах, вот такими днями жизнь моя полнится:
Братом меня январью посчитать несложно,
Однако поверь, мне всегда будут помниться
Твои снежно-бледные руки безнадёжно.

Милая! Я вижу... вижу твои руки без сил,
В лаврах снега они усталостью опущены.
Твою вуаль снегопад по той пустыне носил,
Её проблески миражами мне отпущены.

Потому люблю снегопад сиреневый,
Над рекой нашей, от моста отлетая,
С грустными чувствами, вихрью опéреный,
Как к ногам низложенных ландышей стая.

Падает снег! Этим синим, с надеждой днём,
Он уставшим сном покрывает меня.
Как-нибудь, если, оживу после зимы вновь,
Как-нибудь, если же, ветер покинет меня!

Игра медленно развивается, есть шоссе...
Идешь сама, вижу совсем одинокую!
Я люблю снег сейчас, как в твоем голосе
Как я когда-то любил грусть в тебе скрытую!

Я любил тогда, эликсир хмельных дней моих,
Такая белая хрустальность дней спокойных,
Степные листья в размотанных власах твоих
И волóс развевание в ветрах разбойных.

Я жажду тебя сейчас, так жажду я тебя,
Как бездомному хочется повезти с судьбой...
Меня сопровождает сбор белых лесов, скорбя,
И опять я одинок перед самим собой.

Падает снег! Таким синим, с надеждой днём,
Он уставшей снежинкой покрывает меня.
Как-нибудь, если, оживу после зимы вновь,
Как-нибудь, если же, ветер покинет меня!
*****************************************************
მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის
ქალწულებივით ხიდიდან ფენა.
მწუხარე გრძნობა ცივი სისოვლის
და სიყვარულის ასე მოთმენა.

ძვირფასო! სული მევსება თოვლით:
დღეები რბიან და მე ვბერდები!
ჩემს სამშობლოში მე მოვვლე მხოლოდ
უდაბნო ლურჯად ნახავერდები.

ოჰ! ასეთია ჩემი ცხოვრება:
იანვარს მოძმედ არ ვეძნელები,
მაგრამ მე მუდამ მემახსოვრება
შენი თოვლივით მკრთალი ხელები.

ძვირფასო! ვხედავ... ვხედავ შენს ხელებს,
უღონოდ დახრილს თოვლთა დაფნაში.
იელვებს, ქრება და კვლავ იელვებს
შენი მანდილი ამ უდაბნოში...

ამიტომ მიყვარს იისფერ თოვლის
ჩვენი მდინარის ხიდიდან ფენა,
მწუხარე გრძნობა ქროლის, მიმოვლის
და ზამბახების წყებად დაწვენა.

თოვს! ასეთი დღის ხარებამ ლურჯი
და დაღალული სიზმრით დამთოვა.
როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი,
როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა! 

არის გზა, არის ნელი თამაში...
და შენ მიდიხარ მარტო, სულ მარტო!
მე თოვლი მიყვარს, როგორც შენს ხმაში
ერთ დროს ფარული დარდი მიყვარდა!

მიყვარდა მაშინ, მათრობდა მაშინ
მშვიდი დღეების თეთრი ბროლება,
მინდვრის ფოთლები შენს დაშლილ თმაში
და თმების ქარით გამოქროლება.

მომწყურდი ახლა, ისე მომწყურდი,
ვით უბინაოს - ყოფნა ბინაში...
თეთრი ტყეების მიმყვება გუნდი
და კვლავ მარტო ვარ მე ჩემს წინაშე.

თოვს! ამნაირ დღის ხარებამ ლურჯი
და დაღალული ფიფქით დამთოვა.
როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი!
როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა!