დამ­ს­ვე­ნებ­ლე­ბი

ამ ზაფხულს – წყა­ლი ვერ იქ­ნე­ბა
მი­წის ვე­ე­ბა კო­ცონ­ზე თუ ფერ­ფ­ლ­ზე ძლი­ე­რი;
ვი­ცი და მა­ინც, მა­ტა­რებ­ლის სარ­კ­მე­ლად იქ­ცა
წუ­ხან­დე­ლი ეკ­რა­ნის შა­ვი ჩარ­ჩო; ნაც­რის­ფ­რად
ამ­ო­ი­ბურ­ცა ზღვის ტი­ლო, მე ის
და­მალ­ბობს და და­მაბ­რუ­ნებს ის­ევ სიცხი­ანს.
ეს­ე­ნიც – ჩე­მი დო­ბი­ლე­ბი – წელს კი­დევ უფ­რო
მე­ტად გვა­ნან სა­კუ­თარ თა­ვებს თუ -
ოფ­ი­სის გო­გო­ებს თუ მზე­თუ­ნა­ხა­ვებს;
წვა­ნან ნა­პირ­ზე და ითვ­ლი­ან: ეს ცა არ­ის
პირ­ვე­ლი; სად­ღაც მე­სა­მე­ზე ბრწყი­ნა­ვენ
ჩვე­ნი საქ­მ­რო­ე­ბი; და მეცხ­რე­ზე – კა­დი­ლა­კე­ბი;
და მე­რე მა­ინც ერ­თად ვაბ­რუ­ნებთ
ქვებ­ზე ამ­ოყ­რილ მე­დუ­ზებს ზღვა­ში.
ღა­მის ტი­ლო კი­დევ უფ­რო მე­ტად სველ­დე­ბა:
სვე­ლი ხმე­ბი, სვე­ლი ფე­რე­ბი; აქ­ე­დან -
ღა­მის ბულ­ვა­რი­დან – ვე­ყუ­ჟე­ბით თი­თე­ბის თე­ატრს;
მსა­ხი­ო­ბე­ბი უც­ხო ღმერ­თებს გვა­ნან -
სი­ცოცხ­ლეს გრძნო­ბენ, ატ­ე­ვენ – ხე­ლის მტევ­ნებ­ში.
სუნ­თ­ქ­ვა­შეკ­რუ­ლი ვზი­ვარ და ვცდი­ლობ
არ გა­ვინ­ძ­რე. თით­ქოს ჰა­ერ­ში, ჩვენს თავ­ს­ზე­მოთ
ვი­ღაც ტივ­ტი­ვებს და იმ­ი­სი თი­თე­ბია – ჩე­მი ხე­ლე­ბი,
ჩე­მი ფე­ხე­ბი, რომ­ლე­ბიც მთე­ლი ღა­მე
სვე­ლი მაქვს, გა­ოფ­ლი­ლი; კო­ღო­ე­ბის ნაკ­ბე­ნებს
ვით­ვ­ლი. მეჩ­ვე­ნე­ბა, რომ ამ ზღვას­თა­ნაც
და ხმე­ლე­თის შუ­ა­გულ­შიც – მთე­ლი ქვე­ყა­ნა
და­სიცხუ­ლია, დაკ­ბე­ნი­ლია და გა­უნ­ძ­რევ­ლად,
სა­ზიზ­ღა­რი ნე­ტა­რე­ბით ყვე­ლა­ფერს ით­მენს.