უშენოდ

სამყაროს ხალხებთან მარტო ვარ უშენოდ,
კავკასიონის ჰანგებთან სულ უენოდ;

ჰაერი იყავ, სტროფების მიყავ წყაროდ,
ძველ რითმებს ვეჭიდები ახლა ამაოდ;

ქათქათა ფრთებით, მესიზმრები უსახოდ,
ცრემლს კი არ, შენს ფეხქვეშ მტვერს აღ  ვღირვარ მარტოდ;

ორმოცს ვიყო უდაბნოს - ყოფნას უშენოდ,
მეტად მაინც არ შევიქმნები უმწეოდ;