ცოცხლებშიც კი არ ვწერივარ

შენი სუნთქვა რომ არ მესმის, ცოცხლებშიც კი არ ვწერივარ,
გულში შენს დანთებულ კოცონს დღეა და ღამე ვუზივარ -
შენი ზურმუხტების პაწოდენა ბურჯღულსაც არ ვღირვარ - 
მათ მდუღარე სინათლეს შენ ლექსებს გწერ, ღმერთს კი საჩივარს:
დუქნის ძმები შემიწუხდნენ, შენ რით ვერ ამჩნევ ოხშივარს?
დავიჯერო - გალობის მეტად - ტანჯულის კვნესა გიყვარს?