დამოკლეს მახვილი

დაარავებამ აზრი კარგა, არასოდეს ჰქონია,
დამბაჩა ძირსვე დავტოვე, ერთზე მეტს არ უსროლია!
დამძიმებულსაც კიდევ იმედი თენების მქონია,
დაყუდებულც მის ვარ, ველი, ლხინის, სევდის პატრონია!
დამოკლეს მახვილად რჩებოდა, არ გამქრალა სრულია.
და მისთანაც არაფრად ჩანს, როგორც არა მნდომია.
დაახლოება მასთან კი - უგზო-უკვლოდ შორია.
დაბადება კი აღარ მინდს, მეორედ მოსვლა ჭორია.