მატარებელში

მატარებელში მეკითხებიან:
_შენს ბებიას რა ქვია?!
_არ მყავს ბებია.
_აბა ის ქალი ვინ არის, ხელს რომ გიქნევს რა ხანია.
_აა, ის, ჩვენთან ცხოვრობს... 
_როგორ უყვარხარ...
_ავად ვიყავი ამას წინ. ადრე ადგა. ეზოში გავიდა ყვავილები დამიკრიფა და მომიტანა შენს ავადობას უხდებაო.
_რა ყვავილები იყო?! 
_იები. თითონც ლურჯთვალა არის ბებია.
_აბა არ არის ბებიაო?!
_იცით რა ხდება. რომ შემოვიდა ჩემს ოთახში. მე ვიწექი. მაღალი იყო. და მომეჩვენა, რომ ციდან მოვიდა იგი ჩემთან და აქამდე სულ არ ვიცნობდი...
_უცნაურია...
_რატომ?! რა არის უცნაური?! იმდღეს ტიროდა. მზის გულზე იჯდა. შარას გასცქერდა. ახლო მივედი. კოცნა მინდოდა დაღარულ შუბლზე და ვერ შევბედე. მეუცხოვა.
_რაზე ტიროდა?!
_რომ მარტოა... აღარც ქმარი ჰყავს... არც დედ- მამა...
_მაგრამ შვილები ხომ ჰყავს არა?!
_კი და ჩვენც ვყავართ. მაგრამ ის სხვაა. ის მარტოდ ყოფნა. იმის ცრემლები მდუღარეა. 
_მერე რაქენი, გამობრუნდი?!
_არა ვუყურე ერთ ხანს ასე. მან შემომხედა, როგორც ქალმა და შორეულმა, როგორც სულმა თავისუფალმა და მივხვდი იგი მეტი იყო ვიდრე ბებია... და ვიდრე დედა... 
_მერე რა მოხდა?!
_თითონ ადგა. ახლო მოვიდა ჩემთან, მერე ცრემლი მომწმინდა და მიყვარხარო ასე მითხრა.
_შენ რა უთხარი?!
_მე ხმა ჩამიწყდა. ვეღარ შევძელი მეპასუხა. ფეხზე ავდექი და შინ შევედი. მერე ფანჯრიდან რომ გავხედე ისევ იქ იდგა.
_მერე?!
_ხელი დავუქნიე მერე. მინდოდა მეთქვა "ასე მიყვარხარ."
_ და მას შემდეგ?!.
_მას შემდეგ ასე გვიყვარს ერთმანეთი...
მატარებელი ნელა მიდის. თითქო ფეხს ითრევს. ნაწვიმარია. 
"ოხ, ნეტავ მეთქვა. ნეტავ, მეთქვა..."
ბებია კი დგას სველ ბაქანზე, ხელს მიქნევს და მემშვიდობება...