მე და მთვარე

მთვარეს შეხედე, და არ იჩქარო ამ ლექსის კითხვა,
რა ლამაზია?! ცის კაბადონზე მისი დინემა,
ვარსკვლავთა  ფონზე მზის სინათლეს, როგორ დაიკრავს,
იქ ცის პოეტი, აქ კი მე ვარ მისი დილემა,

ზოგჯერ ღრუბელი გადაფარავს მის სავსე სახეს,
რა ბაასია?! რა მუზები?! გსურს იქ გაიჭრა,
გზად მელაღება სულიერი პონ-დიუგარი,
ორი ნაპირი, ორი მგოსნის ღრმა გადინება,

საჰაერო სივრცევ ეჰ ჰეე მთვარე დაგშვენის,
ღამის პოეტი დღის გვირგვინით მევსაყუდლება,
რა წესრიგია?! დიალოგის რა მდუმარება?! 
ღმრთის ქმნილებების, უსულოს და სულის გუნება,

თითქოს, ხარ ღამის მოდარაჯე, თან მოციქული,
ღმერთზე ხომ გინდა მესაუბრო, როგორც მშვენებამ,
ღამის მეფედ ხარ დადგენილი დროის მსაზღვრელად,
მე, კი ამ დროში სასუფეველში გადასასვლელად.