შემოდომის თქეში

ჭრელი ფოთლები, წვიმა და ქარი, 
მზე, ხან-ხან სითბო შეუმჩნეველი.
ჩამოიქროლა სიომ ჭალებში, 
სადა ხარ უკვე გაქრა ზაფხული. 
გამოგედევნე როგორც ხევებში, 
უმისამართოთ ქარი დაჰქროდა,
შენ მიდიოდი სადღაც, უკვალოდ
 და მობრუნებას აზრი არ ჰქონდა. 
შესცივებიათ ჩიტებს ჭალებში, 
მერცხელებიც უკვე აბარგებულან.
ჰოო,შემოდგომა დამდგარა სულშიც
და სევდიანად ამღერებულა.