აღსარებასავით

მინაწერი ზურაბ გორგილაძის ლექსზე. 

აღარც ქნარებში ტირის აშიკი, აღარც მტარვალი ბრუნავს გენია. 
დაფასდი, არადა მეტს იმსახურებ, 
ყოველი სიტყვისთვის, რაც დაგცდენია. 
ყოველი ლექსისთვის, თმენისთვის, ცრემლისთვის, 
მიგვეზღოს ყველას რაც შეგვიცოდია. 
არადა ეს შენი მზითევი ნამარხი, 
ახალი თოვლივით გულზედვე მფენია. 
ჩოხად მაქვს ლექსების შენი წიგნები, 
და ხანჯლად-სიტყვები დანაზე მჭრელია, 
ვეფხისტყაოსნის დარი გაქვს სანთლები, 
მაგ სანთლის გარეშე ვაი რომ ბნელია... 
მირონი! ნაზილი შენს ფაფუქ რითმებში, 
ახალი თოვლივით, წმინდა და სუფთაა, 
ვერავინ გაგვიგო მემგონი წადილი, 
არადა... თხოვნა ხომ ყველასთვის მუქთაა. 
ხოდა შენც იცოცხლე! გაბრწყინდი, გამშვენდი, 
ყოველი შეგენდოს რაც წამოგცდენია, 
მადლობა, "მუდარით გამთბარი მირონი" 
მადლობა, ჩვენკენ რომ გამოგიწვდენია.
და ასე წავიდა... მოგშორდა სამშობლოვ, 
დედაო, ერთგული მესიეთელი, 
რომ შენი სასახლის დამხობილ ტახტებზე, 
ერთიც კი არ დასვა ცრემლდაუდენელი. 
ზურაბის მიერ ნაწერო კალმით, 
მემგონი შენზე მჯობნს, ჩემს დღეში ვერ ვნახავ, 
დღეს უკვე , ზურაბის სისხლით და სიტყვით, 
ზურაბის კალმით დამბალო ქვეყანავ.