რაც კი ლექსი მიწერია

აღვწერე ჩემი სამშობლოს , მოურჩენელი იარა
ჩემმა პატარა ქვეყანამ რამდენი გამოიარა
ჩემს მიწაზე რომ დავწერე , აღვწერე მისი ბუნება
ისიც ვახსენე , არ შემიძლია მე ამ ყველაფრის ჩუქება

ლექსი ვუძღვენი სიყვარუს , ადრესატი კი არ ჰყავდა
სინანულისკენ ვუბიძგე , ვინც რომე ვინმეს ჩაგრავდა
რამოდენ კუპლეტს აღვწერე , ჩემი სამშობლოს ტკივილი
და ომში შეშინებული პატარა ბიჭის ტირილი

ძალადობაზე დავწერე , დავგმე მე მისი ზრახვები
მეს შევერკინე ფაქტებით და დავამარცხე არსებით
ორ ლიდერზე ფაქტი დავდე , ხალხი ბრმებად რომ შევრაცხე
ვერც ერთ კუთხით გავამართლე , ყველა კაცს და ქალს მივმართე

სიყვარულუს რომ ბრძოლა უყვარს , ეს ყველასთვის ნათელია
როგორც ტაცძირს ცენტრში მყოფი, ცეცხლმოკრული სანთელია
დაფასება რომ სჭირდება , მშობლის განვლილ დიდებას
არ შეგვფერის გავატანოთ მათი შრომა დინებას

კიდევ ავღწერ რეალობას ამის მწამს და მჯერა ფიცის
თუნდ სულ ყველამ დამარწმუნოს მიყრა უნდა ჩემს ლექს მიწის
ფრთებს მიწაზე თუ არ გაშლი , ცამდე როგორ აფრინდები
ძლიერ სურვილს შეუძლია , არ ინაღვლოს ამინდები