მე დამესიზმრა...

მე დამესიზმრა განთიადისას:
მზე მიდიოდა სადღაც შორს,
სულ შორს,
ქრებოდა მზე!
ეკარგებოდა სამუდამოდ
ზეცას სილურჯე,
ემსგავსებოდა მინავლებულ
ნახშირს და ნაცარს.
და დედამიწა მიგორავდა
ბნელში ბურთივით,
ტიროდა მთვარე,
გოდებდა სივრცე,
იცრემლებოდა ყველა ვარსკვლავი,
მგლოვიარე ბუნება თრთოდა.
დუღდა ქაოსი!
უსასრულობის მოსაბრუნში
გროვდებოდა ფერფლი და მტვერი,
ნახშირ-ნაცარი,
გროვდებოდა,
იზილებოდა,
იზერგნებოდა ცრემლთა წვიმაში.
ახალი მზისთვის მზადდებოდა,
ახალ ტვინისთვის.
ჩვენი ძველი მზე მიდიოდა,
გვტოვებდა იგი სამუდამოდ.
თან მიჰქონდა ჩვენი თავები.