დაისის ბინდი

დაისის ბინდი შემოგარენში გროვდება ნელა,
მოუელამდა, მოენისლა მზეს ჭრუტი თვალი.
შეღამების წინ სდუმს ყველაფერი
და იდუმალი ისაკუთრებს ფერი ყველა ფერს.
დგას ვაშლის ხესთან თეთრი ძროხა
მოწყენილი, მძიმედ მქშინავი;
მინებებული, მინდობილი
დედაჩემის ნაჯაფარ ხელებს.
და ჩამოქნილი კინთებიდან გადმოდენილ
ქაფქაფა სითხეს
საწველელში ჩააქვს მთელი სიცოცხლის სევდა.
ადამის ტომთა მარჩენალი
მოღუშული უმზერს ნაშიერს.
მისი თვალების ფერია სივრცეც
ავლჩაფენილი.
სადღაც შორს დადის ჩემი ფიქრი,
ჩემი ოცნება;
პირუტყვისა და პირმეტყველის
შეხვედრას პირველს
ვუმზერ და მესმის საბელების
წივილი ქარში.
უხსოვარ დროდან,ერთ უსიამო
წრეში ვტრიალებთ სიამოვნებით.