მარტოობის მხევალი

ისევ მწარედ ეღიმება მხევალს,
და ჯვარს დასწერს მარტოობის ზეცას;
მთვარის შუქზე გალაღდება სევდა,
ტაშს დაუკრავს სინანულის სენაკს.

სპეტაკ ლოცვად გაიშლება დარდი,
შიშთვილს იბამს ბოროტების ლანდი;
სიკვდილისფრად შეღებილა ბაღი,
კუბოს კვლავაც ეფერება ვარდი.