მოდილიან!

მოდილიანს!

ახლა  რომ გელოდო, ხომ ცრუ ლოდინია,
მე, ამ საუკუნეს, შენ კი, წინას შერჩი,
მასალებს დავეძებ, შენსას, მოდილიან
და დღეს დავრწმუნდი, რომ შენ ვერავინ შეგცვლის!
ისე შემიჩვია შენმა ისტორიამ-
მეც, იმ დუქნებში ვარ თითქმის ეს დღეები...
ვისკმა, მერამდენედ გადაგიყოლია,
მერე გადამთვრალი, მოლბერტს ეფერები...
ახლა შენ რომ იყო, აქ ჩემს სიახლოვეს...
ალბათ დავიბნევი, თუმც ცრუ ლოდინია...
და თუ  ზმანებებმაც, ვეღარ მიმატოვეს-
მეც ,გაგიშიშვლდები ჩემო მოდილიან!
,,სულში ჩამხედავდი" იცი? გაოცებით,
ტილოს დანამავდა- გაზაფხულის სუნი...
მერე, მაგ თითებზე ისე გაკოცებდი
აღარ  ექნებოდა ხატვას დასასრული!

ხათუნა წიქორიძე