მკრთალი დინება ნავს პირდება

დარდი გულზე დამაწვა, ვით აშლილი ნავია,ჩემთან უკვე აბსოლუტიც დაკარგული ქარია... ნავში გეზი არიცვლება არატოკებს ჰორიზონტს, უკვე ნდობა დაკარგული მოვიგონებ რობიზონს. ავგაროზზს მე დავატარებ ალბათ მამისეულს, უცაბედად რომ გავხედავ განაბულს და ეულს, ქვეყნის ჰორიზონტს გაჰყურებს და ჩემს ნავს შეხვეულს იქიდან კი მიქადაგებს რაღაც თავისეულს, ვერგავიგე ვერაფერი მკაცრად არხსნის წყეულს, არვიცი რა ვუშველო შემოხვეულ სნეულს, ალბათ რაღაც დამაკლდა,ალბათ შიგნით ავია ჩემთვის ყველა მართალი გულის ტყვიადწამალია.  
და მე ყურებს დავიხვრეტ ვანგოგს ვჩივი ავადა და ეს ჩემი განძები მიიიდის სანახავადა
გასაღები, საკეტი, არრრერგება არაფერს, ცხოვრებაში ყველა თვალი რაღაც ნაწილს განაგებს.
დააინავსა ბრაალი მყრაალი ხალხის ჯინაზე, ააქ ხომ სხვისი წარმატება ნერვოზზს იწვევს ყირაზე ააქ ხომ სხვისი ხალისი არის რაღაც ბოდვა აქ ხომ მკრთალი ლაციცი 
ფსიქოფატთა მოდგმაა.... დარიანში დარდიანი კაცი როცა მოდგამს მაშინ ჩვენი შფოთვები მორალურად ოხვრავს