ვაჟის კაეშანი

ქალაუ სიყრმის მშვენებავ, ცად მოჭედილო ვარსკვლავო
ამ სილამაზის მნახველი, გულს დარდს ვუქარვებ ჯავრს ვკლავო.
გაღმა სოფლებში გავყვირი, ვამბობ :ბან მომცენ ხმისაო. 
გამოღმა რჩევებს დავეძებ, აღარ ვარ დიდი ხნისაო. 
მზე თანამგზავრად დამყვება, მან იცის ჩემი ჭირიო, 
მთვარე სულ ნუგეშს მიგზავნის, ამბობს: ჩუმად! ნუ სტირიო.
ამის მნახველი ბობოქრობს,  ვეღარ წყნარდება ქარიო, 
აი, ეს არის ეშმაკის ყურისმგდებელი ქალიო. 
ბუნება მეტად მამშვიდებს, ვიდრე ადამის მოდგმაო,
"ვაი საწყალი" იტყვიან, თუ გამიტანა ოთხმაო.