სიზმარი

ტყე დამწვარია,ტყეს მოედო ფერი ნარინჯის.
გადამწვარია არამარე,ზღუდე კარიბჭის
მოსჩანს შორიდან კვამლთა შორის ხეთა სულები,
და მიმორბიან მათ სხეულებს გარიყულები ,
თითქოს თავს შველის ჩქარი სრბოლით მიდის მდინარე,
გადაეკიდა ქარაფს იქით კლდეთა წინარე.
საშიშ ღრიალით ეცემიან მიწას ტოტები-
და ყვავილები ხელაპყრობით მწარე გოდებით,
გულში იკრავენ ალმოდებულ ხეთა სხეულებს
სიტყვა ტუჩებთან შეშრობიათ ტყეთა გრძნეულებს,
მათი ტაძარი დაარბიეს ახლა ალებმა-
და ვერ გაუძლო ცრემლთა დენას მათმა თვალებმა.
სამ დღეს, სამ ღამეს დასტიროდნენ 
ხეებს სულები -
და რა იჯერეს მწარე გლოვით ცხელი გულები, 
რა გაახილეს თვალნი მათნი საშიშ სანახად ,
ნახეს ტაძარი გარდაქმნილი ძმათა სამარხად ,
და..რა დინება მათთა ცრემლთა გაათბო სხივმა
მიწა გააპო,  მზეს ახედა ტყეების შვილმა,...
იდგა ამაყად თავმომწონედ მზეში
ატამი- 
და არ ჯეროდა სულთა მიერ ხელში აყვანილს ,
რომ სამუდამოდ შეიცვალა ტყეში დინება....
რომ მისი შუქით ტყეს სიმწვანე მოეფინება....