0 0 66

სხივი

1.

თურმე ჩემს თავსასთუმალ-
თან დილის სხივი ელავს.
გაღვიძებისას უმალ
თვალები ამიჭრელა.

ნათელი ჩამოშაქრა,
თითქოს სათქმელი მითხრა.
მე ვერ გავუგე, მაგრამ
ბრწყინავდა კიდევ დიდხანს.

კოსმოს-გამოვლილს, დაღლილს
რა აბრწყინებდა ნეტავ?...
პატარა ბავშვის სახის,
ცინცხალ ნათელს რომ მფენდა.

2.

მიაპობს დროის კოსმოსს,
მიჰკვეთს, მიბრწყინავს, მიქრის!
ფურცელზე კალმის გასმით
გამოტყორცნილი ფიქრი.

მიაპობს ქარტეხილებს, 
და დავიწყების ქარ-მტვერს,
ღამეთა გამტეხველი,
ახალ გრძნობათა მართვე.

რომ გაუნათოს ვისმეს,
იმედი გაუღვივოს,
რომ მიეშუქოს, მისწვდეს
და მიე-დილის-სხივოს.

მაგრამ არც ამას კმარობს,
კვლავ და კვლავ მიჰკვეთს, მიქრის!
ფურცელზე გასმულ კალმით
გამოტყორცნილი ფიქრი.