ნელა ჭრიალებს კარი

ძველ სახლს და ეზოს, ბალახ-გადავლილს
შემოსჩვევია ქარი.
გაბრუებული და ნახვატარი,
ნელა ჭრიალებს კარი.

მე ხომ აქ დამრჩა ჩემი ბავშვობა, 
როგორც სიცხეში ქუდი.
ვიჩქარე სარბენ-სათამაშოდ და
უკან არ შემოვბრუნდი.

აქ ჩაინავლა, აქ ჩაიმალა
ამ ბუჩქნარ-სანახებში.
გავწი-გამოვწევ ჩირგვებს და ბალახს, 
მიწა შემრჩება ხელში.

ვინ გამოაღოს სახლის ფანჯარა
და ნატვრა აისრულოს.
ხელებგაშლილი შემხვდეს ჩქარ-ჩქარა,
შემომესიხარულოს.

ვინ დაიქანცოს და კვლავ ეწამოს,
უკუნში მკრთომველ ლამპრად.
ან სადღა ვპოვებ ღამის მეწამულ
ნისლში გაფრენილ ზღაპარს.

შემოსჩვევია, ბალახ-გადავლილს, 
კედლებ-მდუმარეს ქარი.
გაბრუებული და ნახვატარი,
ნელა ჭრიალებს კარი.