თანასწორი

არ ამიტირდეთ, ჩემო ფიქრებო,
წარსული გრძნობად არ მოიფაროთ!
თორემ, სიკვდილო, დაუძლეველო,
ვიცი — გწადია, რომ დამამარცხო.
მაგრამ მარცხდება, განა, პოეტი?!
პოეტის სული ცრემლებით იბრძვის!
ყოველი ცრემლი, ჩემგან წამკსდარი,
ივსება შენზე შურისძიებით.
ადრე სასულე დაწვი წარსულით —
ახლა ფიქრიც გინდა წამართვა?!
უკვდავო, ვფიცავ — ტანჯვით მოკვდები!
შენივე ცოდვა ჩაგარტყავს ლახვარს!
სიკვდილო, მჯერა ჩემი ტკივილის
და ჯოჯოხეთის, რაც მე გადამხდა.
მჯერა — მოგწყდება ერთ დღეს სულიც
და უფლიდან ითხოვს თავისვე განსჯას!
გული რომ არ გაქვს — ჩემთვის ცხადია.
არც ადრე გქონდა, როგორც ამ საფლავს —
დეიდაჩემი იქ რომ მარხია,
შენგან ბოძებულ ბედით მარხია!
დღეიდან ვეღარ გიწოდებ უკვდავს —
დროა, ჩვენც გავხდეთ თანასწორია!
ჩვენ შორის ღმერთად ჩადგება სული —
და შენ იქნები განწირულია!
დროა აღსრულდეს! იგემო, დროა —
ობოლი მგოსნის შურისძიება!
ჩემი წარსული შენს სულში ჩამაქვს,
რომ ჩემი ცოდვით შიგ გამოიწვა!
გული რომ არ გაქვს — ჩემთვის ცხადია.
არც ადრე გქონდა, როგორც ამ საფლავს —
დეიდაჩემი იქ რომ მარხია,
შენგან ბოძებულ ბედით მარხია!