ნატვრა

იმაზე ვნატრობ ღამითა 
ჟამი რომ დგება ძილისა: 
რომ გული მქონდეს უდრეკი,
გამძლე ყოვლისა ჭირისა; 
ვერ გამიტეხოს ავ სიტყვამ
ნათქვამი ავი პირისა, 
ვერც ამიმაღლოს ქებამა 
დღე რომ დადგება ლხინისა...
არ მწადდეს სხვისი სახელი, 
არ მშურდეს მზისა სხივისა, 
მთვარეც რომ ვიყო მე ბნელი,
ჩრდილიც რომ ვიყო ჩრდილისა