Adagio

(in D minor)


გშორდები,
როგორც ნაღმერთალ ტაძარს
ეთხოვებოდა ვინმე რაბინი, -
ზეცა იმოსავს ღამეულ ძაძას
და შებინდების ვით ქერობინი, -

გზას მიიოლებს ვიოლონჩელო
და იობივით მოთქვამს ჰობოი, -
სევდის მორჩილი, როგორც მარჩელო, -
ვენეციური მზის მეკუბოე.

და ეწირება ძეწნარს "ადაჯო,"
თითქოს საყდართან კრავი დაებათ,
რომ გული ისე მაინც დატანჯო,
ჯვარცმით შეიცნო ბოლოს ღვთაება.

ვიცი, რომ მაინც დასწვავს ანუბისს
შენი ცრემლების ელვა და რეში,
გზათგასაყართან, ქრისტეანობის
და პოეზიის ჩამავალ მზეში; -

მიმყვები ასე ლექსად, ფარული,
და არ ეგების რითმის წვალება,
საკმარისია ეს სიყვარული,
და ძლიერია ვით მიცვალება.

2003