Adagio

(in D minor)


მივდივარ,
როგორც ნაღმერთალ ტაძარს
ეთხოვებოდა ვინმე რაბინი, -
ცა ეძალება ღამეულ ძაძას
და შებინდების ვით ქერობინი, -

გზას მიიოლებს ვიოლონჩელო
და იობივით მოთქვამს ჰობოი, -
სევდის მორჩილი, როგორც მარჩელო, -
ვენეციური მზის მეკუბოე.

და ეწირება ძეწნარს "ადაჯო,"
თითქოს საყდართან კრავი დაებათ,
რომ გული ისე მაინც დატანჯო,
ჯვარზე შეიცნო შენი ღვთაება.

ბოლოს კი, მაინც დასწვავს ანუბისს,
შენი ცრემლების ელვა და რეში,
გზათგასაყართან, ქრისტეანობის
და პოეზიის ჩამავალ მზეში; -

მიმყვები ასე ლექსად, ფარული,
და არ ეგების რითმის წვალება,
საკმარისია ეს სიყვარული,
და ძლიერია ვით მიცვალება.

2003