გვიანი ლექსი
(ბაღისკიდელის სიმღერა) პასტა-ფურცელი, მჭვარტლის ცომი, ლამფა, ნავთქურა, - მოგონებები წამეკიდნენ, განა მდგმურები... შენმა სახებამ არაერთხელ გამანადგურა და მოქუფრულა ხელახალი განადგურებით; რომ, სხივთა კდემა, ქარიშხლებით გვემულ ყვავილის, - მზის სასახლეში გვიან, მაგრამ მაინც მისულა, რომ, როცა ჯვარცმა-აღმაფრენის წლები ჩაივლის, - მერე იწყება ამღერება ქუთაისურად. და შობის მთვარე - ცის ხილვებით სავსე გიდელი, - იგავით მორთავს გადაფიფქულ ყინვის კანდელებს, და, ძველი გრძნობა, როგორც ძველი ბაღისკიდელი, - მორიგ ღამეებს შენს სარკმელთან გადაათენებს. მე ისევ მათბობს მწველ ზამთართა თეთრი მაუდი... შენ კი ავდრებზე გიყვებოდა საგას რადიო, თუმცა, ვინა თქვა, რომ სიყვარულს ყავლი გაუდის, - გულს არ ღებულობს აღარცერთი "საგარანტიო"... 1998.
შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.
0 კომენტარი