დამაბნია

ადრეც  იყვნენ და სულ იქნებიან
ხალხი რომელიც სულ იბნევიან
მე არ ვიბნევი ვარ მარად მშვიდი
მაგრამ ცხოვრება მეც მომერია

მე დამაბნია შენმა სიტყვებმა 
მადლიერება რომ გამოხატე
მე დამაბნიე შენმა ღიმილმა
ჩემი გრძნობები რომ გამოცადე

მე დამაბნია იმ სურნელებამ
შენ რომ აპკურებ დღეცა და ღამეც
მე დამაბნია შენმა თვალებმა
სიკეთის მეტს რომ არაფერს ჰგავდნენ

მე დამაბნია იმ კულულებმა
მაგ ლამაზ სახეს რომ გიფარავდნენ
მე დამაბნია შენმა ტუჩებმა
ატმის ყვავილებს რომ შევადარე

მე დამაბნია იმ ყველა წუთმა
შენს გვერდით როცა ვიჯექი გარეთ
მე დამაბნია ჩემმა ფიქრებმა
როცა სიზმარში პირველად გნახე

მე ვერ გავბედე ხმის ამოღება 
ვფიქრობ არავარ როგორიც გინდა
მე შენ გარეშე უბედური ვარ
მე ყველაფერი პირიქით მინდა

ამ ლექსს მე ასე უბრალოდ არ ვწერ
ამ ლექსის წერას ჩემი ნიჭი მთხოვს
მე ასეთს კიდე უამრავს დავწერ 
იკითხოს ხალხმა შენზე ვინ იყო