ღამის თბილისში

ფარდას ვწევ და
 ღამის ქალაქს, სიცივეში გახვეულს, 
თვალს ვერ ვწვეტ და 
გულის ცემაც ახლა ისე ჩქარია. 
ვკოცნი კალამს, ვჯობნი სევდას,
 ვეძებ მუზას გაქცეულს;
 ამგვარ ღამეს ქალზე ფიქრი დამალული ნაღმია.
ბეტონები იჭერს ხეებს, 
სიო სარკმელს ეჭიდება.
 ასეთ ღამეს, ასეთ მთვარეს
 სიხარული მეფინება.
 სადღაც შორი სამყაროდან მიწყვეტილი იები
 ალბათ იმის ნიშანია, რომ
 შენ ჩემთან იქნები.