ჟამი მარტოობისა

ჟამი მარტოობისა - ღვინის გემოს ტოვებს პირში. 
 ნახევრად ტკბილი, მათრობელა და მიმზიდველი სხეული, რომელიც საძინებელზე ვნებაგამოცლილი ესვენა, ჩემთვის უცხო აღმოჩნდა და საძაგელი. 
ღვინო, რომელსაც ქვევრთან ერთად იმედგაცრუბის გემოც გადაჰკრავს - ჩემთვის ნაცნობია.
 ქვედა ტუჩიდან გადმოვარდნილი წვეთი ყელზე, მკერდზე - სისხლისდაგვარად ნელა მთელ სხეულს დაუვლის - სისხლივით ღვინო, სისხლივით წვეთი ტერფთან მისულს არ შემახმება, მაჭკნება, თითქოს,  ვარდივით მიუსაფარი. 
ის ვნებაც ქრება. 
შავ სიზმრად ქცეულს, გაყინულ სხეულს სიზმრებთან ერთად გადავაფარე თბილი ზეწარი. 
მე - მარტოსული და ნამთვრალევი!
 ვინატრო რამე...  ჩემს თავთან ეულს რა დამრჩენია?!
 ღამე ცივი და ღამე ბნელია; 
 ჩავხსნა სარკმელი, ვინატრო რამე, წავშალო თავი , რა დამრჩენია?!
 თან არ მაძინებს გამჩენი, ღამე ცივია, გულში კი ვნებაანთებულს, სხვა... სულ სხვა ვნებით ანთებულს, რა დამაძინებს?
- იქნებ აღმოსავლეთის ქარებმა მითხრან და ჭიქა ღვინომ.